دوره الماس ها

طی قرن های 14 تا 18، کاشفان و ماجراجویان بسیاری به دلیل وجود افسانه ها و داستان های زیاد (به عنوان نمونه دره الماس ها در افسانه سنباد) به هند و شرق دور جذب می شدند.

آموزشگاه گوهرتراشی و گوهرشناسی آرگو


داستان های سنباد و ملوان و «شب های عربی» از کتاب «هزار افسانه» مربوط به دوره ساسانی در قرن هشتم در پارس نشات گرفته است. در «سفر دوم سنباد» ملوانی از بصره(بغداد) توسط یک غول پرنده به دره ای که سطح آن پوشیده از الماس بود، انتقال داده شد. در این داستان، بازرگانان با پرت کردن گوشت برای غول های پرنده ای که در آن دره بودند سعی می کردند در فاصله ای که آنها گوشت ها را به خانه شان می بردند، الماس ها را بردارند. سنباد تکه ای گوشت را با تصور اینکه الماس است با خود به بغداد برده بود.

مسیر تجارت الماس در گوا (شهری بندری در حاشیه جنوب غربی هندوستان)
در نیمه دوم قرن چهارده بیشتر الماس هایی که وارد اروپا می شد، متعلق به هند بود. تجارت الماس گلکنده از هند گسترش یافت و به پاریس، بروخه (یا بروژ شهری از کشور بلژیک)، نیز راه یافت. تا اواخر سال 1400 تنها مسیر کاروان ها از هند به اروپا از راه قدیمی «جاده ابریشم» بود. این راه طولانی و خطرناک باعث می شد افرادی که الماس ها را در این مسیر جا به جا می کردند، خطرات زیادی را متحمل شوند و در این میان مقدار زیادی از این الماس ها هم توسط پارسیان به عنوان تعرفه اینکه از سرزمینشان عبور می کردند؛ گرفته می شد.

در حالی که همگان از یافتن مسیر بهتری ناامید بودند، یک کاشف پرتغالی به نام باتولومئو در سال 1488 سرزمین صخره ای را در جنوب آفریقا کشف کرد و این باعث شد وسکو داگاما دریانورد پرتغالی یک مسیر دریایی به هند در سال 1489 بیابد. این مسیر دریایی که آسان تر نیز بود باعث نفوذ اروپا برای تجارت الماس از هند شد. در این میان در ساحل مالابار هند در شهر گوآ مرکز تجاری پرتغالی را تاسیس کردند و تجارت الماس از گوا به لیسبون (پایتخت کشور پرتغال) و از پرتغال به آنتورپ (شهری در بلژیک) انجام می شد. در سال 1510 بعد از آنکه افسر پرتغالی، پادشاه بیجاپور در هند را شکست داد یک مرکز تجاری دائمی در گوا تاسیس کرد. شهر وسکو که بعد از وسکو داگاما به این نام نامیده شده بود، بزرگترین شهر گوا باقی ماند.

جین باپتیست تاورنیر در کتاب «شش سفر دریایی» که در سال 1676 نوشته است شرح سفرهایش را برای تجارت الماس، سنگ های قیمتی و جواهرآلات در سراسر هند و شرق دور و اروپا، پرداخته است. تاورنیر در این میان به شرح و توصیف برخی از الماس های هند مثل «بزرگترین الماس مغول» و «بزرگترین الماس میز» به دقت پرداخته است. تا قبل از اینکه الماس در سال 1725 در برزیل و در سال 1866 در آفریقای جنوبی یافت شود، هند و لنداک تنها تولیدکنندگان اصلی الماس بودند.

نظرات
ديدگاه هاي ارسال شده توسط شما، پس از تاييد توسط سايت طلا در وب سايت منتشر خواهد شد
اخبار سایر رسانه ها