هدف اسرائیل از به پرواز دراوردن هواپیماهای خود در مرزهای ایران چیست؟

از عصر سه‌شنبه تا بامداد چهارشنبه مطرح شدن اخباری در خصوص نزدیک شدن جنگنده‌های رژیم صهیونیستی به مرزهای غربی ایران و سپس بازگشت آنها، به همراه منتشر شدن فیلم پرواز یک فروند جنگنده میگ ۲۹ بر فراز تهران، باعث درگرفتن بحث‌هایی در میان افکار عمومی‌شده است.

روزنامه فرهیختگان نوشت: منبع معتبری پرواز جنگی صهیونیست‌ها را تایید و یا رد نکرده است؛ اما ‌می‌توان قضایا را در هردو صورت به طور کلان تحلیل کرد. تل‌آویو چه جنگنده‌هایش را ارسال کرده باشد، چه نه، اهدافی از این فضاسازی داشته که باید مورد بررسی قرار بگیرند.

رژیم از انتشار اخبار خاص و برخی اقدامات درحال تولید این گزاره است که مبادرتش به جنگ نه به آمادگی‌های طولانی مدت بلکه به تصمیمی‌ در لحظه نیاز دارد.
تولید این گزاره تقویت کننده سیاست «حفظ سایه جنگ» بر سر ایران است. زیرا در صورت تولید این گزاره که رژیم برای آغاز جنگ تنها به تصمیمی ‌لحظه‌ای طی چند ساعت نیاز دارد، باعث انتظار دائمی ‌برای شروع جنگ ‌می‌شود.

این گزاره اما بیشتر از هرجا در میان افکار عمومی، رده‌های پایین ساختار و فعالان اقتصادی مؤثر ‌می‌افتد. دلیل آن دشواری توصیف صحنه به این گروه‌ها درپی فضاسازی‌هاست. سیاست ایران در تبیین حملات رژیم صهیونیستی برای افکار عمومی‌که توسط عالی‌ترین نهادهای سیاسی اتخاذ شده، خودداری هم‌زمان از بزرگ‌نمایی و کوچک‌نمایی توان دشمن است. با شفاف‌سازی به جای تلاش برای کوچک‌نمایی و یا بزرگ‌نمایی بهتر ‌می‌توان به ابعاد توان نظامی ‌رژیم پی برده و جایگاه آن را مشخص کرد.

در این باره نکاتی وجود دارد: در وهله اول پیش از جنگ برخی از کارشناسان توان رژیم صهیونیستی برای تهاجم به اهدافی در خاک ایران را به طور کلی نفی ‌می‌کردند. در وهله دوم پس از جنگ نیز عده‌ای در ادامه اشتباه پیشین، تاکید داشتند که رژیم صهیونیستی پیش از این فاقد توان تهاجم بوده و به‌تازگی به کمک آمریکا آن را به دست آورده است.
این روند اشتباه باعث پله گرفتن قضیه در وهله سوم شد تا جایی که برخی با توجه به این موارد، پیش‌بینی کردند توان آتش صهیونیست‌ها پس از جنگ ۱۲ روزه ‌می‌تواند چندین‌برابر شود.
کوچک‌نمایی مرحله اول باعث بزرگ‌نمایی تصاعدی در دو مرحله بعدی شد درحالی‌که هرسه مرحله حاوی برداشت‌هایی اشتباه بودند. رژیم از مدت‌ها قبل توسط آمریکا به توانمندی عملیات در دوردست دست یافته بود.
رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۸۱ با جنگنده‌های اف-۱۶ به تاسیساتی در بغداد، پایتخت عراق حمله کرد. این شهر از نظر هوایی ۱۶۰ کیلومتر با مرزهای غربی ایران فاصله دارد.
صهیونیست‌ها در سال ۱۹۸۵ نیز با اف-۱۵ مقر مرکزی سازمان آزادیبخش فلسطین موسوم به «ساف» را در تونس بمباران کردند. این عملیات به بردی ۲۳۰۰ کیلومتری نیاز داشت که بیش از دو برابر فاصله فلسطین اشغالی با ایران است.
این دو عملیات به ترتیب ۴۴ و ۴۰ سال قبل انجام شده‌اند که نشان ‌می‌دهد رژیم مدت‌هاست قادر به عملیات دوربرد است.
صهیونیست‌ها از سال ۲۰۰۰ با مجهز شدن به تعداد قابل‌توجهی از جنگنده‌های اف-۱۶ آی که ‌می‌توانند با مخازن سوخت تطبیقی به بردهای بالاتری دست یابند، توانایی‌های خود برای دسترسی به مناطق مرکزی ایران را تقویت کردند.
با این‌حال این توانمندی به معنای کسب قدرت جنگ با ایران نبود. صهیونیست‌ها با ابزارهای خود قدرت اجرای عملیات را داشتند؛ نه مبادرت به جنگ طولانی‌مدت و پرحجم. رژیم صهیونیستی نسبت به توان اوایل دهه ۲۰۰۰، دو ویژگی خود را تقویت کرده که شامل تسلیحات دوربرد هواپرتاب مانند موشک‌های بالستیک و دریافت جنگنده رادارگریز اف-۳۵ ‌می‌شود. حتی با وجود این دو تغییر بزرگ، قدرت آتش دوربرد رژیم پرحجم نیست و همچنان به کار عملیات‌های محدود ‌می‌خورد و تل‌آویو با آن قادر به تحمل جنگ طولانی‌مدت نیست.
این مسئله در روزهای نخست جنگ با ایران پدیدار شد. صهیونیست‌ها با توجه به آگاهی نسبت به پایین بودن میزان تاب‌آوری خود در برابر حملات ایران دو اقدام را ترتیب دادند. ترور چند فرمانده اصلی و بمباران مداخل پایگاه‌های موشکی ایران در غرب کشور تا بتوانند مانع اجرای فوری و سنگین حملات انتقام‌جویانه شوند. در طی جنگ آتش رژیم غیرتوزیعی بوده و هربار به استانی متمرکز ‌می‌شد؛ یک‌بار آذربایجان غربی، یک‌بار لرستان و در روزهای آخر جنگ خوزستان و جنوب.

رژیم در طول جنگ ۱۲ روزه دست به عملیات‌های متعدد علیه ایران زد اما آنچه باعث بزرگ دیده شدن جنگ شد، سه مورد بود.
نخست انجام ترورها که جنگ با آن‌ها شروع شد و کیفی تلقی ‌می‌شوند. دوم استفاده از عوامل نفوذی مسلح به ریزپرنده‌ها و موشک‌های ضد زره که در داخل عملیات ‌می‌کردند. این عوامل با ابزارهای کوچک همراه خود با استقرار در حومه مناطق نظامی، به تجهیزات پدافندی شامل رادارها و موشک‌ها حمله ‌می‌کردند. اقدام دیگر آن‌ها حمله به لانچرهای موشک‌های زمین به زمین بود. حرکت غیرعملیاتی‌شان نیز به پرواز درآوردن ریزپرنده‌های عمدتا فاقد مواد منفجره برای مشغول کردن پدافند جهت عبور موشک‌های پرتاب‌شده از جنگنده‌ها و همچنین وادار کردن پدافند توپخانه‌ای در شهرها به واکنش بود تا با تولید سروصدا بتوانند در برخی شهرها فضای رعب حاکم کنند؛ درحالی‌که در واقعیت خبری از حملات نبود. مورد سوم عملیات آمریکا در هدف قرار دادن سه تاسیسات هسته‌ای است.

موارد دوم و سوم مستقیم توسط آمریکا و ناتو صورت گرفتند؛ لشگر نفوذی‌ها بدون قبول مسئولیت و بمباران تاسیسات با قبول مسئولیت انجام شدند. همین دو مورد نیز دستاوردهای کاملی نداشتند. لشگر نفوذی دشمن آسیب خورد و حملات آمریکا به تاسیسات هسته‌ای در نابودی بخش‌های زیر زمینی نتایجی مبهم داشتند. از سوی دیگر تهاجم آمریکا باعث حمله انتقام‌جویانه ایران به مرکز عملیات هوایی منطقه‌ای سنتکام در قطر شد.
آنچه صهیونیست‌ها با قوای نظامی‌خود در جریان جنگ ۱۲ روزه انجام دادند، اجرای چند ده ترور و تهاجم به چند پایگاه نظامی‌خاص بود.
گرچه تسلیحات نقطه‌زن کمک بزرگی به آن‌ها کرد اما مشخص شد صهیونیست‌ها حجم کاملی از مهمات و وسایل پرتاب را برای تحت تاثیر قرار دادن گستره خاک ایران در اختیار نداشته و تسلیحات دقیقشان هم وابستگی زیادی به نشانه‌گذاری لیزری نفوذی‌ها و یا پهپادها دارد. رژیم همچنان قادر به اجرای عملیات در خاک ایران است اما نمی‌تواند با اتصال عملیات‌ها به یکدیگر جنگی بزرگ به راه بیندازد.

در ادامه به برخی دیگر از زوایای تحول اخیر پرداخته شده است.
1- رژیم احتمال دارد به سمت عملیات در لبنان حرکت کند و با تهدید جنگی، خواهان دور نگه‌داشتن جامعه و دولت ایران از حمایت است.
2- تهدید جنگی با هدف اثرگذاری‌های روانی بر قیمت ارز و طلا صورت ‌می‌گیرند؛ زیرا به‌زعم دشمن با دیده شدن نشانه‌های جنگ جامعه به سمت خرید ارز و طلا حرکت کرده و در نتیجه قیمت‌ها رشد ‌می‌کنند.
3- اقدامات جنگی رژیم با هدف تهدید مؤتلفان ایران صورت ‌می‌گیرد که بر اساس توافقات قبلی باید سلاح‌هایی را در اختیار ایران قرار دهند. این اقدامات نشان دادن آمادگی برای حمله به نقاط استقرار سلاح‌های جدید هستند، تا متحدان احساس کنند ارسال سلاح در موقعیت کنونی بی‌ثمر بوده و صرفا به نابودی آن‌ها منجر ‌می‌شود.