کشف شگفت‌انگیز دانشمندان: ابوالهول را انسان‌ها به تنهایی نساخته‌اند! + تصاویر
مجسمه‌ای که به مدت ده‌ها قرن یکی از شگفتی‌های خیره‌کنندۀ دنیای ما بوده است، احتمالا شکل و شمایل ابتدایی خود را با نیرویی غیر از دست‌های انسان پیدا کرده و انسان‌ها بعدا جزییات آن را شکل داده‌اند.
به گزاش سایت طلا، مجسمه‌ای که به مدت ده‌ها قرن یکی از شگفتی‌های خیره‌کنندۀ دنیای ما بوده است، احتمالا شکل و شمایل ابتدایی خود را با نیرویی غیر از دست‌های انسان پیدا کرده و انسان‌ها بعدا جزییات آن را شکل داده‌اند.
مورخان و باستان‌شناسان، در طول قرن‌ها، اسرار پشت ابوالهول بزرگ جیزه را بررسی کرده‌اند؛ سوالات زیادی دربارۀ این اثر شگفت‌انگیز باستانی وجود دارد مثل اینکه: آن در ابتدا چه شکل و شمایلی داشت؟ برای نشان دادن چه چیزی طراحی شده بود؟ و یا نام اصلی آن چه بود؟
اما کمتر به یک سوال اساسی و بحث‌برانگیز توجه شده است: اقلیم و آب و هوایی که مصریان باستان هنگام شروع به ساختن این سازه با آن مواجه بودند چگونه بود و آیا این محیط طبیعی در شکل‌گیری این مجسمه نقش داشته است؟
برای پرداختن به این سؤالات، تیمی از دانشمندان دانشگاه نیویورک شرایطی را که 4500 سال پیش وجود داشت (زمانی که ابوالهول ساخته شد) تکرار کردند تا نشان دهند که چگونه باد در برابر صخره‌ها حرکت می‌کرد و احتمالاً روی شکل و شمایل آنها تاثیر می‌گذاشت.
شکلی که در آزمایشگاه و صرفا با تاثیر فرسایش شکل گرفته است
لیف ریستروف، دانشیار مؤسسه علوم ریاضی دانشگاه نیویورک و نویسنده ارشد این مطالعه، توضیح می‌دهد: «یافته‌های ما یک «داستان منشأ» احتمالی برای چگونگی شکل‌گیری شکل‌های ابوالهول‌مانند از طریق فرسایش ارائه می‌دهد».
محققان در این مطالعه که در مجله Physical Review Fluids منتشر شده می‌نویسند: «بررسی‌های آزمایشگاهی ما نشان داد که به‌طور شگفت‌انگیزی اشکال شبیه ابوالهول می‌توانند از طریق تاثیر فرسایش بر روی انواعی از سنگ‌ها به وجود بیایند».
بر اساس یافته‌های این مطالعه این احتمال کاملا پذیرفتنی است که ابوالهول در ابتدا به عنوان یک «یاردانگ» شکل گرفته باشد و سپس انسان‌ها بر روی آن کار کرده و شکل نهای مجسمه را به آن بخشیده باشند؛ یاردانگ‌ها سازندهای صخره‌ای غیرمعمول یافت شده در بیابان‌ها هستند که فرسایش حاصل از حرکت باد همراه با گرد و غبار و شن و ماسه آنها را شکل داده است.
برای انجام این آزمایش، ریستروف و همکارانش در آزمایشگاه ریاضیات کاربردی دانشگاه نیویورک، توده‌هایی از خاک رس نرم را از درون با مواد سخت‌تر و کمتر فرسایش‌پذیر پر کردند؛ یعنی همان حالتی که زمین‌ها و صخره‌های شمال شرقی مصر دارد.
روند تدریجی تاثیر فرسایش
آنها سپس این سازندها را در معرض جریان فرسایندۀ آب قرار دادند (برای شبیه‌سازی تاثیر باد روی ابوالهول)؛ نتیجۀ شگفت‌انگیز این بود که جریان آب این توده‌ها را تراشید و تغییر شکل داد و در نهایت به شکلی شبیه ابوالهول رسید. ماده سخت‌تر یا مقاوم‌تر به چیزی شبیه «سر» ابوالهول تبدیل شد و بسیاری از ویژگی‌های دیگر مانند «گردن صاف»، «پنجه‌های دراز شده روی زمین» و «پشت قوس‌دار» مجسمه نیز در یک حالت کلی شکل گرفتند.
ریستروف می‌گوید: «نتایج ما یک تئوری منشأ ساده برای چگونگی شکل‌گیری شکل‌های ابوالهول‌مانند از فرسایش ارائه می‌کند. در واقع امروزه هم یاردانگ‌هایی وجود دارند که شبیه حیوانات نشسته یا خوابیده هستند و این نتایج ما را تایید می‌کند».
