روایت شور و شیدایی در هنر قلمزنی و کار بر روی طلا
اشتراک
سایت طلا_ جمشید ساعی(هنرمند): هنر قلمزنی، چشمه جوشانی است که به فرهنگ اصالت و دین کشورمان متصل است و با ایجاد ذره ای از زیبایی های الهی، راهی برای نزدیکی به خدا بازی میکند.
تاریخ: ۱۴/شهريور/۸۹ ساعت ۱۷:۵۰ | اخبار صنفی شناسه خبر: ۱۴۵۸
قلمزنی هنری است که از روزگاران گذشته در فرهنگ و تمدن ایران ارزش خاصی داشته و به ما ارث رسیده است، هنری است که در کتیبه های اسلامی، اماکن مذهبی و ظروف باستانی جایگاه ویژه ای دارد و تلفیق این هنر با طلا و طلاسازی آثاری بی بدیل و ماندگاری را خلق نموده است.
در همین راستا، جمشید ساعی فرزند استاد امیر ساعی، هنرمند قلمزن کشورمان، در گفتگو با سایت طلا درباره این هنر محجور سخن به میان آورد و از کاربر روی طلا گفت.
ساعی، که قلمزنی را تا سن 24 سالگی نزد پدر آموخت، پس از آن از اصفهان به تهران مهاجرت کرد و از سال 73 کار بر روی طلا را شروع کرد.
او که از طرف خانواده پدری تجربه همه سبکهای قلمزنی را دارد و از طرف خانواده مادری تجربه زرگری را، و این دو هنر را با هم تلفیق کرد و کارهای منحصر به فردی را ایجاد کرده است.
وی درباره آثارش می گوید: تاثیر نقش و طرح ایرانی، روی طرح ساخته های من تاثیر زیادی دارد، بطوریکه تمام مشتریان باور نمی کنند که این کارها کار امروز است و اکثر فکر میکنند این ساخته ها، کار دوره صفوی، سلجوقی و یا آثار دوره اشکانی است.
این هنرمند، رابطه قلمزنی و طلا سازی را نزدیک می داند، و می گوید: طرحهای قلمزنی براحتی بر روی طلا قابل اجراست، این مسئله ای است که کمتر در صنعت طلا و جواهر به آن توجه می شود، و در حال حاضر بنده، تمامی فنون قلمزنی را روی انواع قطعات طلا پیاده میکنم.
ساعی که کار قلمزنی را قبل از الفبای فارسی آغاز کرده است، درباره اهمیت این هنر تاکید می کند: طرحهای اجرا شده دراین هنر، شناسنامه هنری ایران است و در این کار هر 10 نفر می توانند از نظر سودآوری نقش یک چاه نفت را داشته باشند.
وی استقبال از هنر قلمزنی را خوب توصیف می کند و می افزاید: همواره دنبال آموزش این هنر هستیم، چرا که غالبا در این هنر وقت و زمان کم می آوریم و اکثرآموزش ما روی ظروف و تابلوهای بزرگ است.
آموزش در این هنر مسئله مهمی است، در این هنر هرچه هنرآموزان بیشتر باشد کارهای قوی تری اجرا میشود و هر هنرآموز با ذوق و سلیقه خود یک طرح جدید و تازه میزند و یک زمینه رقابت ایجاد میشود .
این هنرمند معتقد است: کسی که کار هنری انجام میدهد خود را وارد مادیات نمیکند، هر هنرمند با آن هنری که ایجاد میکند، باعث میشود که به خدا نزدیکتر شود، چون یکی از زیبایی های خدا را ایجاد میکند و پی به بزرگی و لایتناهی خدا میبرد.
در هنر تفکر مادی وجود ندارد و هنرمند خود را در زندگی، درگیر مادیات نمی کند و تنها امیدش خلق آثار ماندگار است.
ساعی از عدم توجه و پشتیبانی ارگانها و سازمانها به هنر قلمزنی بخصوص بر روی طلا اشاره می کند و می گوید: حمایت از این هنر، حمایت از فرهنگ، تاریخ و شناسنامه ایرانی است و کمک به سرمایه ملی است.
در حال حاضر موزه ها پشتیبان فرهنگی و معنوی هر مملکتی می باشند و کارهای اصیل ما در موزه هاست، این کار از فکر و ذهن ایرانی بر می آید و وارداتی نیست و مانند یک چشمه جوشان است.
وی یکی از مهمترین مشکل هنر قلمزنی در صنف طلا و جواهر را کپی برداری میداند و تصریح می کند: در حال حاضر علاوه بر عدم حمایت، هنرمندان ما ترس از کپی برداری را نیز دارند، افرادی بدون زحمت از آثار ما قالب درست می کنند و طرحهای ما را پرس می زنند، در حالی که ما برای ایجاد یک کار ماهها کار می کنیم.
ساعی در انتها از کار بر روی یک اثر ویژه خبر می دهد و می گوید: این کار، یک اثر ماندگار و خاص است که مدتها بر روی آن کار شده، و به نوعی ارتباط قلبی است با حضرت امام رضا علیه السلام که پس از اتمام به موزه آستان مقدس رضوی اهداء خواهد شد.
در همین راستا، جمشید ساعی فرزند استاد امیر ساعی، هنرمند قلمزن کشورمان، در گفتگو با سایت طلا درباره این هنر محجور سخن به میان آورد و از کاربر روی طلا گفت.
ساعی، که قلمزنی را تا سن 24 سالگی نزد پدر آموخت، پس از آن از اصفهان به تهران مهاجرت کرد و از سال 73 کار بر روی طلا را شروع کرد.
او که از طرف خانواده پدری تجربه همه سبکهای قلمزنی را دارد و از طرف خانواده مادری تجربه زرگری را، و این دو هنر را با هم تلفیق کرد و کارهای منحصر به فردی را ایجاد کرده است.
وی درباره آثارش می گوید: تاثیر نقش و طرح ایرانی، روی طرح ساخته های من تاثیر زیادی دارد، بطوریکه تمام مشتریان باور نمی کنند که این کارها کار امروز است و اکثر فکر میکنند این ساخته ها، کار دوره صفوی، سلجوقی و یا آثار دوره اشکانی است.
این هنرمند، رابطه قلمزنی و طلا سازی را نزدیک می داند، و می گوید: طرحهای قلمزنی براحتی بر روی طلا قابل اجراست، این مسئله ای است که کمتر در صنعت طلا و جواهر به آن توجه می شود، و در حال حاضر بنده، تمامی فنون قلمزنی را روی انواع قطعات طلا پیاده میکنم.
ساعی که کار قلمزنی را قبل از الفبای فارسی آغاز کرده است، درباره اهمیت این هنر تاکید می کند: طرحهای اجرا شده دراین هنر، شناسنامه هنری ایران است و در این کار هر 10 نفر می توانند از نظر سودآوری نقش یک چاه نفت را داشته باشند.
وی استقبال از هنر قلمزنی را خوب توصیف می کند و می افزاید: همواره دنبال آموزش این هنر هستیم، چرا که غالبا در این هنر وقت و زمان کم می آوریم و اکثرآموزش ما روی ظروف و تابلوهای بزرگ است.
آموزش در این هنر مسئله مهمی است، در این هنر هرچه هنرآموزان بیشتر باشد کارهای قوی تری اجرا میشود و هر هنرآموز با ذوق و سلیقه خود یک طرح جدید و تازه میزند و یک زمینه رقابت ایجاد میشود .
این هنرمند معتقد است: کسی که کار هنری انجام میدهد خود را وارد مادیات نمیکند، هر هنرمند با آن هنری که ایجاد میکند، باعث میشود که به خدا نزدیکتر شود، چون یکی از زیبایی های خدا را ایجاد میکند و پی به بزرگی و لایتناهی خدا میبرد.
در هنر تفکر مادی وجود ندارد و هنرمند خود را در زندگی، درگیر مادیات نمی کند و تنها امیدش خلق آثار ماندگار است.
ساعی از عدم توجه و پشتیبانی ارگانها و سازمانها به هنر قلمزنی بخصوص بر روی طلا اشاره می کند و می گوید: حمایت از این هنر، حمایت از فرهنگ، تاریخ و شناسنامه ایرانی است و کمک به سرمایه ملی است.
در حال حاضر موزه ها پشتیبان فرهنگی و معنوی هر مملکتی می باشند و کارهای اصیل ما در موزه هاست، این کار از فکر و ذهن ایرانی بر می آید و وارداتی نیست و مانند یک چشمه جوشان است.
وی یکی از مهمترین مشکل هنر قلمزنی در صنف طلا و جواهر را کپی برداری میداند و تصریح می کند: در حال حاضر علاوه بر عدم حمایت، هنرمندان ما ترس از کپی برداری را نیز دارند، افرادی بدون زحمت از آثار ما قالب درست می کنند و طرحهای ما را پرس می زنند، در حالی که ما برای ایجاد یک کار ماهها کار می کنیم.
ساعی در انتها از کار بر روی یک اثر ویژه خبر می دهد و می گوید: این کار، یک اثر ماندگار و خاص است که مدتها بر روی آن کار شده، و به نوعی ارتباط قلبی است با حضرت امام رضا علیه السلام که پس از اتمام به موزه آستان مقدس رضوی اهداء خواهد شد.
