برجسته سازی بر روی گوهرها

برجسته کاری روی گوهرها از دوران باستان رواج داشته، اما در دوره ی امپراتوری رومی ها به اوج می رسد. شیشه های برجسته کاری شده رومی، به عنوان بدلی سنگ هایی چون اونکس و عقیق در این دوره ساخته شده اند.

گلدان پورتلند از مشهورترین نمونه های شیشه های برجسته کاری شده از زمان قدیم است.
برخی اوقات، در دوره ی رومی ها ازصدف ها، برای برجسته کاری (Cameo) استفاده می کردند، اما اولین دوره ی رواج آن در زمان رنسانس(بین قرن 15 و 16 میلادی) بوده است. پیش از آن برای برجسته کاری تنها از سنگ های سخت همچون انیکس وعقیق دولایه استفاده می کردند.

برجسته سازی های صدفی در دوران رنسانس، معمولاً به صورت نقش برجسته ای سفید رنگ روی زمینه ای خاکستری بودند و از صدف های Cowry و Mussel برای این منظور استفاده می کردند.

در اواسط قرن 18 میلادی گونه های جدیدی از صدف ها از غرب هندوستان به نام صدف هلمت و صدف کانک ملکه از باهاماس، به اروپا وارد شدند، که این امر موجب افزایش چشمگیر برجسته سازی های صدفی شد. صدف های کانک به خوبی حکاکی می شوند، اما رنگ آنها به مرور زمان محو می گردد.

حکاکی بر روی اشیاء زینتی نیز تاریخ طولانی در چین دارد.

ساخت برجسته سازی ها به طور مرسوم با بهره گرفتن از تضاد رنگ های موجود در سنگ انجام می گردد، به طوری که فرد حکاک با دقت در سنگ، نزدیکترین تصویر به شکل طبیعی رنگ های موجود در سنگ را انتخاب و سپس با توجه به تصویر مورد نظر، شروع به کنده کاری قسمت زمینه ی برجسته با ماشین های مخصوص این کار می کند، به طوریکه در نهایت تصویر به صورت برجسته باقی می ماند. بعد از سمباده زدن برای از بین بردن مواد اضافی، سنگ در روغن زیتون غلطانده شده و سپس با آب و مواد شوینده شستشه می شود. گاهی برای ایجاد تضاد بیشتر، رنگ قسمت های مختلف سنگ را تقویت می کنند. مرکز جهانی این نوع کنده کاری ها در ناپولی ایتالیا است.

گاهی واژه ی Cameo به برجسته کاری هایی با رنگ یکپارچه نیز اطلاق می گردد. امروزه Cameo ها را به صورت دو تکه ای نیز می توان ساخت، به گونه ای که ابتدا تصویر مورد نظر را به صورت جداگانه روی سنگ یکدستی حکاکی کرده، سپس نقش بدست آمده را روی یک زمینه با رنگی متضاد نصب می کنند. به اینگونه برجسته کاری برجسته سازی سرهم شده می گویند.

به طور کلی سنگ های مورد استفاده برای کنده کاری به 2 دسته گوهر های سخت و گوهر های نرم تقسیم می شوند. خانواده ی کلسدونی از جمله گوهرهای سخت می باشد که بیشترین گونه های مورد استفاده این خانواده، انیکس، عقیق و کارنلین هستند.

از نمونه های گوهر های نرم می توان به گوهرهای ارگانیک مانند: انواع صدف ها، مرجان، عاج، استخوان، گدازه(lava) و جت (jet) اشاره نمود. همچنین انواع پلاستیک و شیشه نیز برای انجام این کار استفاده می گردد.