بازخوانی آهنگ «ای ایران» توسط رضا رشیدپور در برنامه سیم‌آخر به مناسبت روز جمهوری اسلامی
فیلم اجرای رشید پور در این برنامه
BOX:491554057
متن سرود حماسی ای ایران ای مرز پر گوهر
ای ایران ای مرزِ پرگهر؛ ای خاکت سرچشمه ی هنر ●♪♫
دور از تو اندیشه بدان، پاینده مانی تو جاودان ●♪♫
ای دشمن از تو؛ سنگِ خاره ای من آهنم ●♪♫
جان من؛ فدای خاکِ پاکِ میهنم ●♪♫
مهرِ تو چون شد پیشه ام؛ دور از تو نیست اندیشه ام ●♪♫
شعر : حسین گل گلاب
در راهِ تو کی ارزشی دارد؛ این جانِ ما؟ ●♪♫
پاینده باد؛ خاکِ ایرانِ ما ●♪♫
سنگ کوهت در و گوهر است؛ خاک دشتت بهتر از زر است ●♪♫
مهرت از دل کی برون کنم؟ بر گو، بی مهرِ تو چون کنم؟ ●♪♫
تا گردش جهان و دورِ آسمان؛ به پاست ●♪♫
نور ایزدی، همیشه رهنمای ماست ●♪♫
مهرِ تو چون شد پیشه ام؛ دور از تو نیست اندیشه ام ●♪♫
در راهِ تو کی ارزشی دارد؛ این جانِ ما؟ ●♪♫
پاینده باد؛ خاکِ ایرانِ ما ●♪♫
ملودی : روح الله خالقی
ای خرم بهشتِ من؛ روشن از تو سرنوشتِ من ●♪♫
گر آتش بارد به پیکرم؛ جز مهرت در دل نپرورم ●♪♫
از آب و خاک و مهر تو سرشته شد؛ گلم ●♪♫
مهر اگر برون رود؛ تهی شود دلم ●♪♫
اولین اجرای این سرود توسط استاد بنان انجام شد
داستان سرایش این شعر و اجرای آن به شرح زیر است
سرایش سرود ملی «ای ایران»، به سال ۱۳۲۳ برمی‌گردد. دورانی که ایران تحت اشغال نیرو‌های متفقین بود و در سطح شهر تهران مردم روزانه شاهد رفتار خشن نیرو‌های متفق به خصوص انگلیسی‌ها با شهروندان ایرانی بودند. گل گلاب شاعر اين سرود که با نام پدر علوم طبیعی ایران شناخته می‌شود و سال‌ها معاون دانشکده پزشکی دانشگاه تهران بودمي گويد:
یک روز در ۱۳۲۳ از خیابان هدایت رد می‌شدم. یک سرباز آمریکایی، یک بقال ایرانی را کُتَک می‌زد. خیلی ناراحت شدم. به انجمن موسیقی خالقی رفتم و بی‌اختیار چیزی درست کردم. خالقی برای آن آهنگ ساخت. شد همان سرود معروف «ای ایران» که بنان آن را خواند. بیش‌تر سرود‌های حماسی ساخته‌ام
نخستین اجرای این سرود در ۲۷ مهر ماه ۱۳۲۳ در تالار دبستان نظامی دانشکده افسری با صدای «غلامحسین بنان» در خیابان استانبول دو شب متوالی برگزار شد. سرود «ای ایران» آنقدر اثر کرد که شنوندگان تکرار آن را خواستار شدند و سه بار اجرا شد. استقبال و تأثیر این سرود باعث شد که وزیر فرهنگ وقت، هیأت نوازندگان را به مرکز پخش صدا دعوت کرد تا صفحه‌ای از آن ضبط و هر روز از رادیو تهران پخش شود. اجرا‌های بعدی این اثر مربوط به سال‌های ۱۳۳۷ تا ۱۳۴۲ در برنامه گل‌ها است که غلامحسین بنان این سرود را خواند.