روش های ساخت گوهرهای آزمایشگاهی

مرحله فلاکس (فرآیند حل کننده)

امروزه برخی از گوهرهای مصنوعی مانند زمرد، یاقوت سرخ، یاقوت کبود، الکساندریت و اسپینل طی فرآیند فلاکس تولید می شوند. فلاکس یک ماده حلال است که هنگامیکه ذوب شود، تمامی مواد را در خود حل می کند. دقیقا به همان نحوی که آب شکر را در خود حل می نماید. هنگامیکه مواد شیمیایی حل شده به تدریج سرد می شوند، بلورهای مصنوعی شکل می گیرند.

فرآیند تولید سنگ های قیمتی به وسیله روش فلاکس، نیاز به صبر و سرمایه گذاری دارد. رشد کریستال ها در این روش ممکن است یک سال به طول بیانجامد. همچنین وسایلی که برای این کار صرف می شود نیز بسیار گران است. اما نتیجه ای که از این فرآیند به دست می آید، مخصوصا زمان و تلاشی که برای این کار صرف کرده ایم، هنگامیکه می خواهیم بلورهای زمرد را به دست بیاوریم، بسیار ارزشمند جلوه می کند.

روش گرمابی یا هیدروترمال (فرآیند حل کننده)
مانند مرحله فلاکس، فرآیند هیدروترمال نیز یک روش کند و گران است. اما این روش، تنها روش مفید و مؤثر برای تولید کوارتز مصنوعی می باشد. این فرآیند نیاز به گرما و فشار دارد. به این ترتیب که باید شرایط دمایی و فشاری که در اعماق زمین برای تشکیل یک سنگ قیمتی نیاز است را ایجاد کرد.

این روش به این ترتیب است که ابتدا برخی مواد را در آب حل کرده و کریستال های مصنوعی زمانی که این مواد سرد شدند، به دست می آیند. اما باید در نظر داشت که فرآیند تولید برخی از گوهرها در طبیعت به آسانی صورت می گیرد به همین منظور نمونه آزمایشگاهی آنها بسیار نادر است. از این میان می توان به سنگ مالاکیت اشاره کرد.

در ادامه نام برخی از سنگ های قیمتی که طی گذشت سالیان با فرآیند آزمایشگاهی تبدیل به گوهر مصنوعی می شوند، ذکر می گردد.

الماس مصنوعی
این نوع الماس ها در آزمایشگاه به دست می آیند و تمامی خصوصیات آنها با شکل طبیعیشان مشترک است. در اصل ماده سازنده این نوع الماس ها کربن می باشد.

یک روش تشکیل الماس مصنوعی رسوبات شیمیایی بخار است. در این روش، بلورهای الماس در یک فضای خلاء در طی یک فرآیند شیمیایی که در آن اتم کربن آزاد می شود، تشکیل می گردد.

روش دیگر دما و فشار بالا می باشد. در این روش مواد مذاب، کربن را در خود در دمای بسیار بالا حل می کند و بلورهای الماس در دمای پایین تر شکل می گیرند. این روش می تواند الماس هایی با رنگ های متفاوت تولید نماید.