روش های بهبود سازی یاقوت کبود

یاقوت های کبود در این روش در دمایی بین 500 تا 1800 درجه سانتی گراد به مدت چندین ساعت قرار می گیرند.

بعد از گرم شدن، یاقوت های کبود، رنگ آبی پر رنگ تری می گیرند و بعضی از تداخل های روتیل (سیلک) خود را از دست می دهند. تا زمانی که درجه حرارت بالا برود، کلیه تداخل های روتیل از بین می روند و در بزرگ نمایی بسیار درشت می شوند.

تداخل های روتیل با لوپ مخصوص جواهرشناسی کاملا دیده می شوند. جواهراتی که از این روش استفاده نکرده اند و دارای ارزش هستند، به ندرت یافت می شوند و همراه با آنها مدرک تأیید شده از آزمایشگاه های جواهر شناسی است مبنی بر اینکه در این سنگ از هیچ روش پرداختی استفاده نشده است. روش دیگر، روش نفوذپذیری است که برای افزایش رنگ یاقوت های کبود، تحت حرارت بسیار زیاد درست در زیر نقطه ذوب به آن برلیوم تزریق می کنند.

در دمای 2 هزار درجه سانتی گراد، یاقوت های کبود نارنجی، حاصل می شود که بسیاری از رنگ ها تحت تاثیر برلیوم به وجود می آیند. لایه رنگ وقتی سنگ تراش خورده یا دوباره جلا داده می شود، از بین می رود که البته به شدت آلودگی بستگی دارد.

کاهش یا اکسیداسیون روش دیگر پرداخت در یاقوت های کبود می باشد. روش پرداخت گرمایی به همراه جذب ناخالصی هایی مانند برلیوم، تیتانیوم،آهن، کروم و یا نیکل می باشد.

در سال 1902 شیمی دان فرانسوی به نام August Verneuil ، یک روش برای تولید بلورهای مصنوعی سافیر ایجاد کرد. در روش Verneuil ، که به نام ایشان است، بدین صورت است که پودر ریز آلومینیوم به شعله آنوکسی هیدروِژن اضافه می شود تا ذوب شود.