نفرین الماس سیاه اورلوف

شاهزاده نادیا ویگین اورلوف (Nadia Vyegin Orlov) - شاهزاده ای که با توجه به سوابق تاریخی روسیه وجود خارجی ندارد- و شاهزاده لئونیلا گالیتسینه باریاتینسکی (Leonila Galitsine Bariatinsky)، به فاصله چند ماه از هم در سال 1947، با پریدن از ساختمان هایی در رم اقدام به خودکشی کردند. اما هیچ مدرکی موجود نیست که نشان دهد چنین خودکشی هایی اتفاق افتاده است.

در واقع، شاهزاده لئونیلا گالیتسینه باریاتینسکی، تا سن 102 سالگی زندگی کرده و مدتها قبل از سال 1947 یعنی سال 1918 در سوئیس درگذشت. اینکه او چگونه ممکن است از دنیای مردگان برگردد، از ساختمانی در رم پریده و مرگ را برای بار دوم تجربه کند، فراتر از درک هر کسی است!

شاهزاده دیگری که او نیز با پریدن از ساختمان به استقبال مرگ رفته، از هر لحاظ به نظر می رسد که یک شخصیت ساختگی بوده است. شاهزاده واقعی نادژدا پترونا اورلوف (Nadezhda Petrovna Orlov)، که در فرانسه اقامت داشت، تا 90 سالگی زندگی کرد و در سال 1988 به مرگ طبیعی در فرانسه درگذشت.

همچنین گفته شده که یک گوهرتراش اتریشی در تلاش برای شکستن نفرین، سنگ اصلی را شکست و به سه قطعه تبدیل کرد که بزرگترین قطعه در نهایت به الماس سیاه اورلوف 67.50 قیراطی با تراش کوسن (cushion) که ما امروز می شناسیم، تبدیل شد. گفته می شود کل کار بیش از دو سال زمان برد. با توجه به سختی شدید الماس های سیاه و عدم وجود سطوح شکست در این الماس، زمان صرف شده کاملا قابل درک است. با این حال هویت گوهرتراش و سالی که در آن چنین عملیاتی انجام شده مشخص نیست، که باعث شک و تردید می شود که آیا چنین عملی واقعا انجام شده یا خیر. علاوه بر این، سرنوشت دو قطعه باقی مانده نیز نامشخص است.

کاهش وزن شدید سنگ از 195 قیراط اولیه به 67.50 قیراط – که به دلیل طبیعت متخلخل سنگ ها و امکان بوجود آمدن مواد سست در سنگ است - چیزی بسیار معمول در پردازش الماس های راف سیاه می باشد.

پس از آنکه نفرین در سال 1947 دو قربانی گرفت، به نظر می رسد اثرش به طرز عجیبی کاهش یافت و زندگی صاحبان بعدی سنگ را نگرفت. یکی از صاحبانی که مالکیتش کاملا تصدیق شده است چارلز اف وینسون (Charles F Winson)، تاجر گوهر نیویورک سیتی، بود که سنگ را 150 هزار دلار قیمت گذاری کرد.

در واقع بنظر می رسد چارلز اف وینسون اولین صاحب تصدیق شده اورلوف سیاه می باشد، اما متاسفانه اینکه آن را از چه کسی گرفته است مشخص نیست. به نظر می رسد کارتیه (Cartier) این سنگ را روی سنجاق سینه ای که دورتادورش توسط الماس های سفید احاطه شده سوار کرده است. این گوهر زمانی که در اختیار چارلز اف وینسون بود در دو نوبت در ایالات متحده به نمایش گذاشته شد، یکی در موزه تاریخ طبیعی آمریکا (American Museum of Natural History) در نیویورک (New York ) در سال 1951 و دیگری در دنیای شگفت انگیز جواهرات خارق العاده (Wonderful World of Fine Jewelry and Gifts) (نمایشگاه Texas State Fair) دالاس در سال 1964. سنگ در سال 1967 به آفریقای جنوبی برده و در غرفه Diamond Pavilion در ژوهانسبورگ به نمایش گذاشته شد.