تاریخچه استفاده از سنجاق های زینتی

شکل ظاهری این سنجاق ها غالبا به شکل دایره و یا بیضی بوده که از فلز ساخته و دو سوراخ برای عبور دادن سوزنی نازک در روی آن قرار داشت. این سنجاق ها بر روی پارچه نصب می شد. استفاده از سنجاق سینه در عهد برنز قسمت های اسکاندیناوی، مجارستان، شمال آلمان و مدتی بعد در عصر آهن در اوراسیا (اروپا و آسیا) رواج یافت. البته گفتنی است که امروزه هنوز نیز سنجاق های دایره ای شکل در قسمت بالایی لباس به منظور زینت دادن، قرار می گیرند.

در دوران برنز و پس از آن عصر آهن، دهقانان از سنجاق هایی با جنس فلز استفاده می نمودند ولی سنجاق سینه افراد ثروت مند و نجیب زادگان از جنس طلا یا نقره همراه با سنگ های قیمتی مانند الماس، یاقوت کبود، یاقوت سرخ و زمرد بود. همچنین در پاره از اوقات از شیشه در تزئین سنجاق استفاده می کردند و شیشه را در کنار الماس و یا مروارید قرار می دادند. برخی اوقات سنجاق سینه ها جفت بودند که به وسیله زنجیری به هم متصل می شدند.

در قرون وسطی، شکل سنجاق سینه تغییری پیدا نکرد. جواهرات قرون وسطی، دارای زینت بیشتر و همچنین تصاویر مختلف بود. از تصاویر مذهبی و روحانی گرفته تا اشکالی از حیوانات مختلف (برخی از این نمادهای حیوانات، روح های محافظ انسان ها بودند.) همچنین این تصاویر و نقش ها با متون، نمادها و شعارها همراه بود.

به دلیل ایجاد تغییرات بنیادی در مد، استفاده از سنجاق سینه در زمان رنسانس به کلی از رونق افتاد. اما در قرن هفدهم مجددا پا به عرصه مد گذاشت که تنها به منظور تزئین، استفاده شد. در قرن هجدهم سنجاق سینه ها و آویزها به یکدیگر متصل شدند.

اگر در قرون وسطی بر روی سنجاق سینه ها نقاشی صورت می گرفت، امروزه آنها به شکل حجم های کوچکی هستند. سنجاق سینه ها امروزه به شکل کمان، دسته گل، گل به همراه شاخ و برگ، پروانه، فواره و ... می باشند که با انواع سنگ های قیمتی تزئین شده و یکی از اجزای جدا نشدنی زینتی برای لباس افراد ثروتمند هستند. امروزه سنجاق ها انواع گوناگونی دارند مانند سنجاق مو، سنجاق دامن، سنجاق دستکش.

در قرن نوزدهم سنجاق ها نقش اساسی را در فرهنگ ویکتوریایی بازی می کردند. سنجاق متصل بر پارچه ای از مخمل مانند گردنبند، بر دور گردن افراد بسته می شد. در آن زمان، به غیر از صلیب، سنجاق ها نیز جواهر قابل قبول برای دختران جوان به شمار می رفتند. هنگامیکه همسر ملکه ویکتوریا (پرنس آلبرت) درگذشت، ملکه یک سنجاق مخصوص مراسم عزا را سفارش داد تا بسازند.

این سنجاق مزین به سنگ قیمتی سیاه رنگی بود و در بین موهای مجعد ملکه پنهان می گشت. پس از آن، استفاده از سنجاق های مخصوص عزاداری توسط بیوه زنان اشراف زاده متداول گشت. در آن زمان مردم مجددا به شیوه نیاکان خود برگشتند و از سنجاق به عنوان سگکی در لباس های خانواده های سلطنتی، لباس پاپ و همین طور در لباس های مخصوص به مراسم های مذهبی و سنتی استفاده کردند.

در قرن نوزدهم و بیستم، جواهرات و مد پا به عرصه هنر نوین گذاردند. به این صورت که زیورآلات با تلفیقی از نمادهای طبیعی و برخی از تصاویر جادویی شکل گرفتند. بدین معنا که از طرفی به شکل گل، درخت، حشره و از طرف دیگر نمادهای خیالی در کنار هم قرار گرفتند و زیبنده لباس های افراد به شکل سنجاق در آمدند.
در قرن بیستم، سنجاق به شکل انگور به صورت یک نماد و نشانه ای غیر متعارف در لباس ها درآمد. در این قرن مدهای متجدد غالبا تنوع بسیار زیادی از سنجاق ها را پیشنهاد می دهند. این تنوع هم در ظاهر و هم در مواد سازنده آن است. امروزه استفاده از سنجاق توسط بانوان، تبدیل به وسیله ای زینتی و زیور تکمیل کننده لباس آنان به شمار می رود.