نقش مهم ونیز و فلورانس درگوهرتراشی–قسمت دوم

گوهرتراش گنوسی قرن 15، جیاکومو تاگلیا کارنه(GiacomoTagliacarne) نیز یکی ازبنیانگذاران تراش سنگ در دوره رنسانس در ایتالیا بود که پیر ماریا سربالدی دا پشیا- Pier (Pietro) Maria Serbaldi da Pescia- (1455- 1522) را آموزش داد و وی نیز در کار خود مهارت بسیاری کسب نمود و تبدیل به یک استاد جواهرتراش و قلم زن شد .

سربالدی در نهایت تحت حمایت پاپ لئو دهم (Pope Leo X ) به رم رفت و با هنرمند دوران رنسانس ، میشل آنجلو دی لودو یچو بوناروتی سیمونی، همراه شد.

در داخل یکی از نماهای خارجی و اصلی موزه تاریخ هنر کانستیزتوریشز (Kunsthistorisches Art History Museum) در وین اتریش ، چندین متوپ(Metope) یا حجاری های برجسته از هنرمندان مشهور دوره رنسانس وجود دارد.

متوپ گوهر تراش گیاکومو تاگلیا کارنه ( تصویر بالا سمت چپ) مربوط به اوایل قرن 16 است. نقاش، معمار و مستندساز جورجیو واساری(Giorgio Vasari)، گیاکومو تاگلیا کارنه را نیز در بیوگرافی خود زندگی هنرمندان (Lives of the Artists) آورده است (بالا سمت راست) و او را از نظر سبک و تکنیک هم رده اساتید باستان دانسته است.

واساری اشاره کرده است که جیووانی دله کارنیوله (تصویر بالا، وسط) همچنین یکی از گوهرتراشان بی نظیر دوره رنسانس بوده است. وتری دومنیکو ( دی پولو دی آنجلو) دو دومنیکو دی پولو ( سالهای 1480-1547) یکی دیگر از گوهرتراشان برجسته ایتالیایی آن زمان بوده است.

واساری اینگونه آورده است که وی شاگرد جیووانی دله کارنیوله بوده و هنر خود را با پیر ماریا سربالدی دا پشیا -که در سال 1501 به آتلیه وی پیوست - کسب نموده است. وتری دومنیکو بیشتر دوره کاری خود را از سال 1510- 1537 به عنوان زراح مدال برای الکساندر دی مدیچی گذراند.

اصل تقارن مطلق که در جاگیری فستها استفاده میشد، توسط لادویک ( لوئیز) فان برکوئم(Lodewyk (Louis) van Berquem )- فلاندرز سنگ تراشا زبروژ ، بلژیک - در سال 1475 معرفی شد.

پیشرفتهای او درفست متقارن، تراش گلابی شکل پندلوک یا بریولت ( پائین سمت چپ) را بوجود آورد اماپندلوک به دلیل حرارت، درخشش یا بازی نور ناکافی از سنگ و نیز هدر رفت مواد در فرآیند تراش، از نظر تجاری مناسب نبود.

در طول قرن 15 نوع جدیدی از تراش به نام رز (Rose) یا گل و بوته(Rosette) معرفی شد. گل و بوتهبیش از یک قرن تراش محبوبی بود -بخاطر میزان درخشندگی بالاتری که در مقایسه با تراشپندلوک تولید میکرد و نیز کاهش میزان از دست دادن وزن در فرآیند تراش .

اشکال این طرح این بود که سنگ باید برای کاهش افت درخشندگی با ضخامت زیاد تراش بخورد و این نوع تراش درخشندگی کافی تولید نمی کند. این محدودیت ها باعث ابداع طرح جدیدی به ناممازارین (Mazarin) یا برلیان(Brilliant) در اواسط سالهای 1600 شد.

تغییرات اولیه تراش برلیان ابتدا در قرن هفدهم معرفی شد و به طور عمده به جولز کاردینال مازارین (جولیو ریموندو مازارینو) (1602-1661) نسبت داده می شود. اولین برلیان ها به نام مازارین(Mazarins) ( بالا تصویر وسط) معروف بودند و برلیان های تراش-دوبل (برلیان دوتراش) نامیده می شدند.

تاج این برلیان ها 17 وجه داشت. یک جلاکار ونیزی قرن هفدهم به نام وینسنت پروزی(Vincent Peruzzi)با دو برابر کردن وجه های تاج از 17 به 33، برلیان سه تراشی(Triple-Cut Brilliant) یا تراش پروزی(Peruzzi Cut) ( بالا سمت راست) را ابداع نمود.