تجارت سنگ های قیمتی در امریکا-قسمت ششم

الماس در سال 2001
در سال 2001، موضوع الماس های درگیر در نزاع و کشمکش ـ همان الماس های تراش نخورده ای که منبع درآمدی برای نیروهای درگیر در جنگ و هرج و مرج بودند و دولت سعی کرد تا از راه قانونی این درگیری ها را متوقف نماید ـ در آنگولا، کنگو و سیرالئون ادامه داشت.

انجمن امنیت سازمان ملل تحریم هایی را برای افرادی که بدون داشتن گواهی نامه رسمی از دولت، الماس از آنگولا و سیرالئون جا به جا می کردند، در نظر گرفت. هر گونه صادرات الماس های سخت و تراش نخورده از لیبریا هم از طرف UNSC تحت تحریم است. در ماه نوامبر، برای رفع این مشکل برای صادرات الماس گواهینامه بین المللی به نام کیمبرلی صادر شد. کیمبرلی از سوی U.S و U.N و صنعت الماس و سازمان های غیردولتی قابل قبول بود.
سیستم صدور این گواهینامه شامل موارد زیر است:
کنترل های داخلی و مراحلی که این اطمینان را می دهد الماس های درگیر در نزاع و کشمکش، وارد بازار سایر الماس های قانونی نخواهند شد.
جمع آوری و سازمان دهی اطلاعات مربوط به صادرات و واردات با دیگر تولیدکنندگان.

اعمال قانون و تعیین جریمه جهت متوقف ساختن تخطی کاران.
تنظیم آیین نامه توسط صنعت الماس به منظور کاهش احتیاجات.
تبادل اطلاعات در مورد راه کارها و قوانین کار توسط شرکت کنندگان.
در ایالت متحده، طرح تجاری Clean Diamond Trade راه کاری برای متوقف کردن بحث و جدل برسر این نوع الماس ها، به مجلس نمایندگان ارائه کرد و در 28 نوامبر این طرح پذیرفته و در مجلس سنا نیز معرفی شد.

شرکت جمسیس که یک تولیدکننده الماس های مصنوعی در فلوریدا هست، اظهار داشت که تا تابستان 2002، خط تولید به ارزش 25 میلیون دلار را راه اندازی می کند. در عرض 2 سال و نیم باید بتواند 300 ماشین تولید الماس که قادر به تولید 30 تا 40 هزار سنگ در هر سال باشد، به کار گیرد و درآمد آن می تواند در سال به 70 تا 80 میلیون دلار برسد.

در اواخر سال 2001، دی بیرز دوره هایی را در رابطه با صنعت الماس در اوهایو برگزار کرد. این دوره ها 20 میلیون دلار سرمایه نقد به اضافه سود در برداشت و همچنین برای اعضا از تاریخ اول ژانویه تا آخر دسامبر سال 2003 تخفیف در نظر گرفته بود. این توافق نامه هر گونه کار غیرقانونی در این زمینه و قیمت گذاری هایی که در سالهای 1987 تا 1994 به صورت غیرقانونی انجام شده بود، را رد کرد. مدت این توافق نامه در سیاست های اخیر دی بیرز در رابطه با شرکت هایی که با آن همکاری می کنند، مطرح شده است. احتمالا مفاد این توافق نامه در نیویورک هم برای کیفیت سنگ های الماس استفاده می شده است.

در اواخر دهه 1990، پیش بینی شد که میزان تولید سنگ های قیمتی طبیعی نسبت به الماس در هر سال 2 بیلیون دلار افزایش می یابد. بیشتر سنگ های قیمتی کوچک هستند و ارزش ناچیزی دارند و در مناطق در حال توسعه به چشم نمی آیند. کشورهای خارجی که علاوه بر الماس، سنگ های قیمتی اصل دارند عبارتند از: افغانستان (یاقوت سرخ، یاقوت کبود، زمرد سبز، سنگ لاجورد، فیروزه، سنگ کبود فام) استرالیا (یاقوت کبود، سنگ عین الشمس) برزیل (عقیق، یاقوت ارغوانی، یاقوت کبود، یاقوت سرخ، یاقوت زرد، کهربای اصل) بروما-برمه (یاقوت کبود، یاقوت سرخ، یاقوت زرد، سنگ سبز) کلمبیا (یاقوت کبود، زمرد سبز، یاقوت کبود) کنیا (یاقوت کبود، سنگ لعل) ماداگاسکار (یاقوت کبود، کهربای اصل) مکزیک (عقیق، سنگ عین الشمس، یاقوت زرد) سریلانکا (یاقوت کبود، یاقوت سرخ، یاقوت زرد) تانزانیا (سنگ لعل، یاقوت سرخ، یاقوت کبود، تانزانیت و کهربای اصل) و زامبیا (یاقوت ارغوانی و یاقوت کبود). علاوه بر این ها، مروارید نیز در جنوب اقیانوس آرام و سایر آبهای استوایی استرالیا، چین، فرانسه و ژاپن تولید می شود.

بین سالهای 1997 تا 1998 تولید کنندگان، سنگهای قیمتی رنگی تولید خود را در بازارهایی که آخر هفته توسط آسیایی هایی که دچار بحران اقتصادی شده بودند، بر پا می شد، می فروختند. استخراج سنگ ها و فروش آنها در میان ملل زیادی خصوصا جنوب شرقی آسیا توسعه یافته بود. با این حال، قیمت سنگ های قیمتی رنگی با کیفیت بالا، کاهش نیافت.